Choroby przenoszone drogą płciową są powszechne we współczesnym społeczeństwie. Ich niebezpieczeństwo polega na tym, że obraz kliniczny większości patologii jest ukryty podczas, a następnie prowadzi do rozwoju poważnych powikłań. Wśród takich patologii i rzęsistkowicy. Ważne jest, aby każda osoba znała nie tylko objawy, ale także możliwe metody zapobiegania, a także konsekwencje.
Opis choroby
Rzęsistkowica jest jedną z najczęstszych chorób przenoszonych drogą płciową. Ponad połowa zakażeń występuje z powodu niezabezpieczonego stosunku seksualnego z zakażonym partnerem. Choroba charakteryzuje się uszkodzeniami przewodu moczowo-płciowego.
Patogen jest reprezentowany przez najprostszy, należy do wiciowca. Jest to jedna komórka o złożonej strukturze. Gruszka, mniej zaokrąglona lub owalna. W obszarze czoła znajduje się kilka wici, które zapewniają wysoką mobilność patogenu. Ze względu na możliwość powstawania ruchu pseudopodia zapewnia się rodzaj ameb.
Rzęsistki mogą się dzielić w krótkim czasie, co charakteryzuje występowanie choroby. Ze względu na obecność enzymów proteolitycznych na powierzchni następuje łatwe przenikanie do błony śluzowej. Ze względu na możliwość sorpcji białek osocza, patogenu przez długi czas nie można wykryć mikroskopowo.
Poza ciałem ludzkim patogen nie może istnieć przez długi czas, ponieważ nie ma czynników ochronnych. Dlatego niemal natychmiast umierają pod wpływem czynników dezynfekujących lub bezpośredniego światła słonecznego.
Możliwe konsekwencje
Jednym z najbardziej niebezpiecznych powikłań rzęsistkowicy jest niepłodność. Dzieje się tak z powodu powstawania zrostów w jajowodach, pojawienia się deformacji i wyraźnych objawów reakcji zapalnej.
To ostatnie może prowadzić do śmierci plemników podczas przechodzenia przez uszkodzoną tkankę. Możliwe jest również:
- rozwój przewlekłych procesów zapalnych, zwłaszcza w obszarze zewnętrznych narządów płciowych i układu moczowego;
- wstępująca infekcja, z tworzeniem się procesu zapalnego w nerkach, narządach wewnętrznych;
- zmniejszenie sił odpornościowych organizmu, zwiększenie prawdopodobieństwa innych infekcji.
Przyczyny rzęsistkowicy
Aby określić przyczynę zakażenia rzęsistkowicą, należy starannie rozważyć wszystkie cechy patogenu, w szczególności jego cykl życiowy i czynniki chorobotwórcze. Wśród głównych powodów należy podkreślić:
- Penetracja patogenu podczas niezabezpieczonego stosunku płciowego. Zakażenie następuje od zakażonej osoby, która może nie mieć żadnych objawów choroby.
- Nieprzestrzeganie higieny osobistej. Może to być użycie zwykłych przedmiotów, takich jak myjki, maszynki do golenia itp., U osoby zakażonej.
- Korzystanie z publicznych łaźni lub odwiedzanie publicznych łaźni i saun, w których nie przestrzega się odpowiednich środków antyseptycznych.
Istnieją grupy zagrożone zakażeniem rzęsistkowicą, w tym:
- niekonwencjonalne kobiety;
- przedstawiciele seksu komercyjnego;
- ludzie, którzy nie używają prezerwatyw jako metody antykoncepcji;
- ludzie, którzy mieszkają w akademikach, mieszkaniach komunalnych lub dużych rodzinach, gdzie można przerwać instalację wodociągową lub korzystanie z artykułów higieny osobistej.
Pierwsze oznaki i objawy
W przypadku rzęsistkowicy zmianę najczęściej obserwuje się w błonach śluzowych narządów płciowych i układu moczowego. Istnieje kilka opcji manifestacji rzęsistkowicy, w zależności od obszaru uszkodzenia i wieku pacjenta.
Trichomonas vaginitis
Charakteryzuje się zapaleniem błony śluzowej pochwy, objawiającym się w postaci nieznośnego swędzenia i pieczenia warg sromowych oraz w jamie pochwy. Występują obfite wyładowania o pierzastym wyglądzie i nieprzyjemnym zapachu, który niektórzy kojarzą z zgniłymi rybami. Ich kolor może być od żółtego do szarego.
Błony śluzowe stają się czerwone, występuje nieznaczny obrzęk. Takie objawy mogą powodować znaczny dyskomfort w okolicy narządów płciowych, zwłaszcza podczas aktywności seksualnej. Dość często Trichomonas colpitis może występować w postaci utajonej lub przewlekłej, gdy objawy mogą pojawić się tylko nieznacznie.
Trichomonas menopauzalne zapalenie pochwy
Choroba ta może występować dość często, ponieważ w okresie menopauzy zaczyna następować stopniowy spadek poziomu żeńskich hormonów płciowych, co prowadzi do zmniejszenia sił ochronnych mikrobiocenozy pochwy. Kobietom mogą przeszkadzać:
- śluzowo-ropne wydzieliny z dróg rodnych;
- swędzenie w okolicy narządów płciowych, które może zakłócić integralność skóry i wygląd krwi.
Trichomonas zapalenie cewki moczowej
Charakteryzuje się zapaleniem błon śluzowych cewki moczowej. Pacjent jest zaniepokojony:
- swędzenie i pieczenie podczas oddawania moczu;
- śluzowo-ropne wydzieliny z cewki moczowej, które mają nieprzyjemny zapach.
Funkcje diagnostyczne
Początkowo, aby zidentyfikować lub potwierdzić rzęsistkowicę, należy skonsultować się ze specjalistą. Lekarz wyjaśni dolegliwości, czas i warunki ich pojawienia się, określi ewentualny związek objawów z kontaktami seksualnymi, czas trwania ich manifestacji. Ogromne znaczenie mają dane wywiadu, liczba partnerów seksualnych, metody ochrony.
Obowiązkowym etapem rozpoznania rzęsistkowicy jest badanie ginekologiczne. Lekarz ocenia stan zewnętrznych i wewnętrznych narządów płciowych, wypływ z dróg rodnych i tak dalej. Jedną z głównych metod diagnostycznych jest pobieranie wymazów z kanału szyjki macicy, tylnego sklepienia pochwy i cewki moczowej w celu oceny mikroflory i identyfikacji patogenów. Badanie jest prowadzone przez bakteriopię lub reakcję łańcuchową polimerazy.
Rzadziej stosowana jest metoda uprawy, w której można określić liczbę patogenów, a także ocenić jej wrażliwość na leki.
Obecnie zaletą jest metoda reakcji łańcuchowej polimerazy, ponieważ w procesach przewlekłych identyfikacja patogenu może być trudna.
Ta metoda jest jedną z najbardziej wrażliwych i pomaga zidentyfikować patogen, nawet w pojedynczej ilości.
Schemat leczenia rzęsistkowicy u kobiet
Leczenie rzęsistkowicy obejmuje kilka etapów:
- Eliminacja tych czynników, które mogą prowadzić do infekcji. W czasie leczenia zaleca się całkowite wyeliminowanie seksu, jeśli jest partner seksualny, powinien zostać zdiagnozowany na tę chorobę.
- Stosowanie leków o działaniu antitrichomonas.
- Stosowanie środków objawowych.
- Przywrócenie upośledzonej mikroflory.
- Wzmocnienie odporności.
Spożycie narkotyków
Środki antitrichomonas są stosowane w postaciach lokalnych i układowych, powinny zawierać pochodne nitroimidazolu. Wśród głównych programów należy wymienić poniżej:
Zastosowanie metronidazolu w postaci tabletek:
- Pojedyncze podanie 2 gramów leku, tj. 8 tabletek w dawce 250 mg.
- Podwójne użycie 4 tabletek metronidazolu w dawce 250 mg na tydzień.
- 6-dniowe spożycie zgodnie z następującym schematem: 500 mg leku stosuje się dwa razy dziennie, 250 mg trzy razy dziennie, następne 4 dni, Metronidazol przyjmuje się w dawce 250 mg dwa razy dziennie.
Tinidazol można stosować zgodnie z następującymi schematami:
- Pojedyncza dawka 2 g leku o zawartości substancji czynnej na tabletkę 0,5 mg.
- Kurs tygodniowy 0,5 mg przy podwójnym użyciu.
Wybór schematu stosowania środków systemowych jest ustalany indywidualnie przez lekarza prowadzącego.
Z leków o działaniu lokalnym należy podkreślić:
- Czopki dopochwowe zawierające ornidazol lub jego pochodne jako główny składnik. Lek podaje się raz na 7 dni.
- Krem pochwowy na bazie klindamycyny. Lek stosuje się raz na 4 dni.
- Tabletki dopochwowe Klion-D lub inne, które są używane przez cały tydzień.
Jako sposób normalizacji mikroflory można stosować zarówno lokalne, jak i systemowe. Do miejscowych można przypisać świece z bakteriami kwasu mlekowego, które stosuje się po kursie podstawowej terapii. Ze środków systemowych można stosować bifidobakterie.
Aby zapobiec nawrotom lub przejściu choroby do postaci przewlekłej, zaleca się immunoterapię. Do tego szczepienia przeprowadza się, co aktywuje jego własną odporność. Jedną z najczęstszych obecnie dostępnych szczepionek jest SolcoTrichovac. Lek podaje się raz. W dalszej kolejności możliwe jest przeprowadzenie drugiego ponownego szczepienia.
Jeśli to konieczne, możesz użyć innych środków immunokorekcji. Należą do nich świece z Genferon lub Cycloferon.
Jak leczyć podczas ciąży
Dla kobiet, u których zdiagnozowano rzęsistkowicę w czasie ciąży, wybór terapii odbywa się w zależności od wieku ciążowego. W pierwszym trymestrze ciąży dozwolone jest stosowanie wyłącznie środków lokalnych, wśród których konieczne jest wyodrębnienie głównych leków, takich jak Polygynax lub Terzhinan. Przed drugim miesiącem ciąży dopuszcza się stosowanie świec Betadine.
Gdy rzęsistkowica w drugim lub trzecim trymestrze ciąży może stosować zarówno środki miejscowe, jak i ogólnoustrojowe. Wśród leków ogólnoustrojowych dopuszczalne jest stosowanie metronidazolu lub trihopolu i tiberalu.
Obowiązkowym punktem w leczeniu rzęsistkowicy jest określenie skuteczności. W tym celu, tydzień po zakończeniu leczenia, przeprowadza się powtarzane badanie w celu zidentyfikowania patogenu. Zaleca się stosowanie metody reakcji łańcuchowej polimerazy.
Kobiety zagrożone rozwojem choroby powinny przestrzegać kilku zasad, których celem będzie zapobieganie pojawieniu się rzęsistkowicy. Głównym jest absolutne wykluczenie swobodnego seksu. Jeśli nie można wykluczyć takiego czynnika, zaleca się stosowanie podczas stosunku płciowego metod antykoncepcji, w tym prezerwatywy.
Po niezabezpieczonym stosunku swobodnym należy stosować środki antyseptyczne. Najlepszą metodą jest wstrzykiwanie roztworu Miramistin, który niszczy bakterie. Zaleca się również, aby utrzymać odporność, na którą trzeba dobrze jeść, normalizować swój styl życia, eliminować przewlekłe infekcje i tak dalej.
